ایرانیان در طول تاریخ همواره درباره جن ها و پریان داستان سرایی کرده اند؛ قصه هایی که عجیب، شنیدنی و شگفت انگیزند و ریشه در باورها و نگرش آنان نسبت به دنیای پیرامونشان دارد. با تحقق در مورد این موجودات ترسناک در داستان های ایرانی می توان به رازهایی جالب و قابل تأمل از نوع زندگی، معشیت، ارزش ها و باورهای مردم دست یافت. دراینجا قصد داریم، به برخی از این باورهای عجیب و جالب اشاره کنیم.
در سیستان و بلوچستان (روستای تیس) که در شمال غربی چاه بهار قرار دارد، مکانی ترسناک وجود دارد. این مکان مخوف در میان بلوچ های منطقه با نام قبرستان جن ها یا جن سنط معروف است. اگر به طرقبه (در نزدیکی مشهد) بروید، درخت زاری را خواهید دید که مردم طرقبه معتقدند شب ها از آن صدای جن شنیده می شود و در میان برخی از اهالی با نام «جنگل جن» مشهور است.
در شرق دریاچه نمک و جنوب سمنان، منطقه ای کویری واقع است که به ریگ جن یا مثلث برمودای ایران معروف است. اهالی منطقه معتقدند اگر فردی به ریگ جن برود، بلافاصله ناپدید می شود و جن ها، ارواح و پریان او را به قلب ریگ جن می فرستند.
در شهرستان ماه نشان، دژی قدیمی وجود دارد که به «دودکش جن» معروف است. درحقیقت، این دودکش سنگی شبیه به قارچ است که به دلیل فرسایش کوه ایجاد شده است. همچنین، در این شهرستان، دریاچه ای هست که با نام دریاچه پری شهرت دارد.
مردم شهرستان «هفتگل» معتقدند جن ها شب ها در بنکله ها رفت و آمد دارند و با رقص و آواز می خواهند مردم را گمراه کنند.
در فولکلور مردمان حاشیه دریای خلیج فارس این باورها اندکی متفاوت است؛ چراکه در این مناطق، سرنوشت اهالی با دریا گره خورده است. مردم بوشهر به پریان بیابانی «اهل اونا» یا «اوناشون» و به پری های دریایی «آبی ها» می گویند (روانی پور، 13: 1369). در باور آنها پری به دوشکل ظاهر می شود: یکی مرتبط با دریا و یکی مرتبط با بیابان. به اعتقاد مردم بوشهر، گاه پری در تور ماهیگیران می افتد، گاه به هیئت انسان ها در می آید و اطراف کپرهای ساحل نشینان می گردد و به محض آنکه انسانی ببیند به دریا بازمی کردد (همان: 20)
